Рӯзе, ки Табиат мегирист


                                                Рӯзе, ки Табиат мегирист
                                                              (новелла)
   Чун шери жаён наъра мезад. Фиғон мекашид. Посгуно месохт. Ҳамчун ҷунунӣ гашта гӯр мекофт, решакан менамуд, пора мекард.
   Мер
ӯфт. Мебардошт. Мебурд. Мешикаст. Месӯхт...
   Бо зудии барқосо абри сияҳ симои хуршедро пӯшид. Фавран зулмоти ваҳмангез атрофро фаро гирифт. Дили кучаку оҷиз
ӣ инсон ин сонияҳо аз тарсу ҳарос берун ҷастан мехост. Лаҳзае пас ханҷари оташини барқ синаи абрро дарид. Аз пайкари захмдоршуда фавораҳои хунин ҷӯш мезаданд...
   Мешорид... Мешорид... Мешорид...
   Мегирист... Мегирист... Мегирист...

Буте, ки дил мехӯрд


                                                    Буте, ки дил мехӯрд
                                                              (новелла)

   Пироҳани нафис пайкари саврандомро ба оғӯш кашида аз ин гӯё чун Маҷнуни ба висол расида хушнуду масрур аст. Ангуштони нозуки акобирона ба даҳони латиф оҳиста пораи дили бирёнро мегузорад, дандонҳои оҷмонанд сонияе пас ба пора намудани он мепардозанд. Симои дилрабову падидае аз ғаму андӯҳи дунявиро дар хеш таҷассум насохта дар лаҳзаи нахустини дидор касро афсун намуда хирадро карахт месозад ва он ҳине ки ба худ омада ба таҳлили ин шоҳкории табиат оғоз менамоед, шуморо даҳшати ниҳоние фаро мегираду дар бадан рашъа медавад. Ин эъҷози зиндаи даҳр дар чашмони наргиси шаҳло сардии нафратангезеро нисбати инсон сабт намудааст. Маликае, ки азамати

Садбарге, ки аёми сармо бишукуфт


                                          Садбарге, ки аёми сармо бишукуфт
                                                                (новелла)

   Садои зангула аз интиҳои дарс паём дод. Ӯ ҳамоно банди андешаву хаёлоти хеш менишаст. Норозиёна китобу дафтарҳояшро гирд оварда аз зери миз дипломатро берун кашид. Дохили он садбарги сафедеро дида дар шигифт бимонд. Бо таҳайюр синфро аз назар бигзаронд, бидуни ӯ касе набуд. Зери гул табрикномаи мусаввире мехобид:
"Бениҳоят мамнунам, ки Язди офаридгар ту барин инсонеро андар ин рӯзи саид офаридаст. Маҳинбону, ин садбарг дар сафеди дили покатро мемонаду андар назокату латофат низ туро. Хоҳони онам, ки табассумҳои дилфиреб лабонатро, хандаҳои самими рухсораҳоятро ҳамеша мунаввар бисозанд". Ва дар анҷом:"Оне,

Роза, взошедшая из под снега


Посвящаю Р. К.
                                              Роза, взошедшая из под снега
                                                               (новелла)

   Любовь Божественная Энергия!
   Любовь Высшая Энергия Мироздания!
   Любовь Волшебница!
   Любовь Маг!
   Любовь Нектар Жизни!
   Любовь Волшебная Сказка
   Любовь! Любовь!! Любовь!!!
   Тот холодный день - ноября 1993 года, она на всю жизнь запомнила. Из электрички на пустом полустанке только она вышла. Буран свистел и ревел, пространство было окутано плотными слоями снега, дорогу совершенно не видно было.

Узкую тропинку, ведущую через лесополосы в деревню, полностью замело. С огромным трудом добралась до Кисловки, - маленькую полупустую деревушку. Долго стучала, но Надежда Серафимовна, не отвечала. - Куда исчезла в такую погоду? Может быть, у соседа сидит? Дверь открыл мужчина лет 45 – 50, брюнет, с отросшей бородой: